J [nd] J
Recuerdo aquel día que me agregaste por el ordenador,
ahora solo pienso en ti cuando enciendo el monitor,
aunque solo haya recibido un HOLA y un ADIÓS,
pienso en los momentos que podríamos pasar los dos.
Porque tus caricias llenarían mi día a día,
porque tú eres quien patrocina mi alegría,
al principio solo era una mirada fría,
ahora son sonrisas convertidas en poesía.
Porque por el Messenger me hablas diferente,
con nuestras conversaciones para mi es suficiente,
pero confío en que haya algo más,
y que cuando me veas subamos a un “¿Que tal estas?”
me dices que eres vergonzosa,
pero solo he podido comprobar que eres hermosa.
Sé que yo te gusto, sé que tú me gustas mucho,
y es precisamente por lo que yo lucho,
porque tu sonrisa es especial,
y a tu lado se que nada saldrá mal.
This entry was posted on 9:59
You can follow any responses to this entry through
the RSS 2.0 feed.
You can leave a response,
or trackback from your own site.
4 comentarios:
Joan, si amb aquestes paraules no aconsegueixes res, oblida-te'n. No et mereix!
No hi ha manera que et renovis...
jajajaja estik en pruces señuretaaaa k les lletres no es fan kom els bucatas xdxd
Feia temps que no entrava en el teu blog, però veig que està una mica sec....per què serà?. Noi....espero que l'estiu t'inspiri.
Publicar un comentario